Żywienie pozajelitowe - kiedy jest niezbędne?

Żywienie pozajelitowe jest formą leczenia żywieniowego, polegającą na wprowadzaniu preparatów żywieniowych drogą dożylną, co umożliwia dostarczenie choremu niezbędnych składników odżywczych. Taka terapia pomaga wrócić do zdrowia i jednocześnie zapobiega niedożywieniu.

Czym są preparaty żywieniowe?

To specjalne mieszaniny odżywcze, w których skład wchodzą roztwory aminokwasów i węglowodanów, elektrolity, emulsje tłuszczowe, witaminy, a także pierwiastki śladowe.

W jakich przypadkach żywienie pozajelitowe jest niezbędne?

Taka terapia jest niezbędna w sytuacjach, gdy podawanie pokarmu drogą doustną jest utrudnione, lub wręcz niemożliwe. Do najczęstszych przypadłości zalicza się zespół jelita krótkiego, ostre zapalenie trzustki, chemioterapia i radioterapia, rozległe oparzenia, śpiączka lub stan wegetatywny, wrodzone wady układu pokarmowego.

Kiedy należy zrezygnować z żywienia pozajelitowego?

Żywienie pozajelitowe nie jest wskazane w przypadku braku dostępu żylnego, hieprtriglicerydemii, niewydolności wybranych narządów, zakażenia cewnika, stanu septycznego, a także niestabilności hemodynamicznej.

Jak dobrać odpowiedni preparat?

Preparaty dzielą się na tzw. worki All in One (w tym przypadku wszystkie składniki odżywcze znajdują się w jednym worku) oraz na preparaty mające oddzielne komory (np. na białko i węglowodany).

Jak przed każdą terapią, także przed rozpoczęciem żywienia pozajelitowego niezbędne jest ustalenie indywidualnego zapotrzebowania pacjenta na konkretne składniki. Dodatkowo, warto zwrócić uwagę, że w zależności od stanu klinicznego chorego może być konieczne użycie preparatów wzbogaconych o specjalne składniki.

Jednym z ważniejszych składników wspomagających walkę z chorobą oraz proces regeneracji jest białko. Niektóre choroby prowadzą do nieprawidłowej przemiany aminokwasów. Tego typu zaburzenia można zaobserwować m.in. u pacjentów z niewydolnością wątroby i/lub nerek.